امروزه این حقیقت انکار ناپذیر به اثبات رسیده است که کودکان در سنین پایین (طفولیت) فقط به توجه و مراقبت جسمانی نیاز ندارند، بلکه این توجه باید همه ابعاد وجودی آنها شامل رشد اجتماعی، عاطفی، شخصیتی و هوشی را دربر گیرد. این ابعاد عوامل تعیین کننده و اساسی یک انسان هستند که از دوران کودکی پایه‌گذاری و شکل می‌گیرند.

وانشناسی کودک به این دلیل که دوران کودکی انسان دارای اهمیت بسیاری میباشد و همینطور در این دوران توانایی های کودکی انسان در مقایسه با سایر موجودات آشکارتر ‌می شود, اهمیت خود را نشان می دهد. نوزاد انسان در میان سایر موجودات طولانی‌ترین زمان را نیاز دارد که قابلیت‌ها و توانائیهای خود را پرورش و آشکار سازد. در واقع انسان حدود 18 سال اول زندگی خود را در حال رشد و تکامل در ابعاد مختلف است و این زمان طولانی و با‌ اهمیتی در زندگی انسان میباشد.

از طرف دیگر، نوزاد انسان با کمترین توانایی‌ها به دنیا می‌آید و به مراقبت شدید تری نسبت به سایر موجودات نیاز دارد (اگر دقت کرده باشید گوساله پس از به دنیا آمدن روی پای خود می‌ایستد، ولی نوزاد انسان حتی نمی‌تواند سر خود را صاف نگه دارد). این مراقبت توسط پدر و مادر, اطرافیان و جامعه انجام می‌شود، این مراقبتها بدون آگاهی، دانش و آموزش شیوه‌های صحیح فرزند‌پروری امکانپذیر نیست و اهمیت روانشناسی کودک اینجا مشخص می شود.